Assalamualaikum,
Apa khabar semua? Di harapkan ukhti wa akhi semua baik2 belaka yer. Entah kenapa, hari ni rasa sebak bila teringat kembali kisah silam. Cewah ayat...hehe.. Kejadian ni berlaku pada enam tahun yang lepas. Masa tu, saya study di Unisel. Waktu kejadian, lebih kurang pukul 12 tengah hari, hari sabtu. Tak ada kuliah pun hari tu. So, masa untuk release tension. Saya pun pergilah kat PKNS Shah Alam. selalu kalau kat sana, dalam pukul 3 petang, akan ada artis datang. Apa lagi, free show kan. Lagi pula, memang banyak aktiviti dijalankan kat situ.
Nak dipendekkan cerita la, masa tu saya baru keluar toilet kat belakang. Terpandanglah seorang mak cik tengah duduk atas tangga. Badan die agak besar, kaki die sebelah tu bengkak dan besar, memang sape2 tengok pun akan rasa kesian sebab kaki die banyak di hinggap lalat. Entah kenapa kaki saya ni melangkah terus ke arah mak cik tu dan duduk bersebelahan dengan die. Mak cik tu pandang saya, die senyum. Saya pun balas senyuman die balik la.
Pastu, bermulalah sesi soal jawab... Dah macam exam pula. huhu... Saya agak kehairanan tengok die berkain batik, berselipar dan hanya berbaju T-shirt kat tempat awam. 1st question dari saya, mak cik tunggu anak mak cik ke? Die tiba bertukar wajah. Tapi jangan salah fhm, die bertukar cam nak marah. Aikk..tersilap cakap nampaklah dalam hati saya ni. Mak cik tu boleh buat derk je kat saya. Ikut hati, memang la marah. Tapi, still saya wat muka slumber lagi masa tu.
Soalan kedua pula, mak cik dah makan? Bukan apa, masa tu saya tengok die pandang jer kat kedai makan. Nak je saya paksa die jawab apa yang saya tanya. Tiba-tiba, air mata die mengalir.... Saya dah mula takut. Die pun mulakan bicara. " Mak cik tak makan lagi... Mak cik tak dak duit. Anak mak cik hantar mak cik kat sini. Mak cik mai dari Alor Star. Mak cik ada anak sorang tu ja..". Time tu, berderau gak la darah ni. Mak cik tu pun bila cakap sebak sangat.. Ya Allah...
Saya tanya lagi, pastu mana anak mak cik? Air mata mak cik ni tak henti2 mencurah membasahi pipi. Saya tengok kaki die, Ya Allah...kesian sangat2. " Anak mak cik tak tau lah pi mana. Dah banyak hari dia tak (letak dalam bahasa utara) mak cik kat sini sampai ke la( hari ini) tak mai ambik lagi.". Habis tu, mak cik tak makan apa ke? Mak cik tu cakap, die ada makan. Tapi, hari tu duit die dah habis. Masa tu, memang la saya macam nak percaya ke tak sama rata. Tapi, tengok die pegang beg, dan paling saya kesian tengok kaki die yang bengkak dan dah jadi hitam.
Kemudian, saya belikan die makanan walaupun tak seberapa.Pastu, saya duduk sebelah die kat tangga tu, dan suapkan die makan. Die menangis lagi. "Anak, terima kasih yer. Mak cik tak pernah rasa macam ni...". Saya cuma lemparkan sebutir senyuman. Selesai je makan, dia tak henti2 ucap terima kasih. Saya cuba bagi cadangan untuk bawa die ke balai polis berhampiran untuk bantu die. Tak kan nak tidur kat tepi jalan kan? Tapi, mak cik tu tak nak. Orang yang lalu lalang pandang je kat saya semacam. Mana tak nya, boleh dok tengah2 tangga tu orang nak jalan. Hehe...
Tak pela, saya cakap nak pergi tandas jap. Keluar je tandas, mak cik tadi pun dah ghaib. Hummm.... Mana menghilangnya mak cik tu.. Sampai ke sekarang, saya asyik terfikir mana mak cik tu pergi.. Bukan apa, terlalu kesian dan risaukan dengan kesihatan die walaupun bukanlah sapa2 , tapi tetap saudara sesama islam. Semoga dipermudahkan segala urusan mak cik. Tapi, bekas makan yang saya beli tu pun dah tak ada kat tangga. Dan apa yang paling pelik, seorang pak cik tanya saya, kenapa adik cakap sorang2 atas tangga tadi? Errrr!!!!???? Wallahualam.
